"تن
آدمی شریف است به جان آدمیت "
و چقدرهم بلند است زبان آدمیت
چو دهان گشوده گردید یکی به طعنه گفتا:
متعجبم از این وزن ِقپان آدمیت *
و زبان چاپلوسی شده اصل دیپلماسی
بنگر که تا چه حد است چاخان آدمیت
شده پیش اهل قدرت متواضعانه دولا
به روال پاچه خارانه، کمان آدمیت
ز فشار زند بشود چو مرغ بریان
نه فقط دل بشر،بلکه فلان آدمیت
سخنان و وعده هایی که دهد جناب دولت
ببرد به سوی بالا هیجان آدمیت
کند آن که اختلاسی به بزرگی دماوند
تو بدان که کرده از آن فوران آدمیت
و ز کار بی نظیری که نموده این پدیده
شده یک مدال زیبا از آن ِ آدمیت
و چه جالب است دولت شب و روز در محافل
بکشد برای او خط و نشان آدمیت
چکنم پلیس اما ز جوان آب پاشی
بکند دقیق سرویس دهان آدمیت
و به آفتابه دزدی بدهند گیر طوری
که بگرید از چنین کار مامان آدمیت
زده گرگ نر به گله و دریده بره ها را
متاسفانه خواب است شبان آدمیت
برو ای جناب «جاوید» نکن زیاده زرزر
که خودش هزار صفحه است رمان آدمیت
شعر شماره ی یک
"گویند مرا چو
زاد مادر"
راه و روش پریدن آموخت
تا یک شبه راه بیست ساله
با سرعت جت رسیدن آموخت
راه زد و بند و گاو بندی
صد دوز و کلک شنیدن آموخت
فهماند به من هزار ترفند
تا شیوه ی بز خریدن آموخت
در پیش سران و اهل قدرت
چون دال فقط خمیدن آموخت
با گفتن فن پاچه خاری
صد شیوه ی میوه چیدن آموخت
با دادن آینه به دستم
خود دیدن و کس ندیدن آموخت
انداخت به قلبم آتش پول
از خلق و خدا بریدن آموخت
خواباند مرا به دور از اشتر
در لاک خودم خزیدن آموخت
از هر طرفی که باد آمد
چرخید و مرا وزیدن آموخت
در هر صف امتیاز و رانتی
خوابید و مرا کپیدن آموخت
صد نقشه ز اختلاس و دزدی
روی ورقی کشیدن آموخت
با مفسد و رانت خوار هرشب
راه و روش چتیدن آموخت
در سایه ی صاحبان قدرت
لم دادن و آرمیدن آموخت
"
دستم بگرفت و پا به پا برد"
"جاوید" بیا ببین کجا برد
پس هستی ام از درایت اوست
تا آخر عمر دارمش دوست
شعر شماره ی دو
ای یار به جهنم که مرا دوست نداری
از عشق تو هرگز نکنم گریه و زاری
اگر روزی بری و یاری بگیری
الهی تب کنی فرداش بمیری
الهی سرخک و اریون بگیری
تب مالت و فشار خون بگیری
اگر بردی ز اینها جان سالم
الهی درد بی درمون بگیری
شعر شماره ی سه
عشق يعني علاقه
نه كفگير و ملاقه
دوست دارم يه عالمه
اندازه ي يه قابلمه
من عاشق تو هستم
تو قابلمه نشستم
يه لنگه كفش تو دستم
منتظرت نشستم
شعر شماره ی چهار
نيمه شب پريشب گشتم دچار كابوس
ديدم به
خواب حافظ توي صف اتوبوس
گفتم: سلام حافظ گفتا عليك جانم
گفتم: كجا روي؟ گفت والله خود ندانم
گفتم: بگير فالي گفتا نمانده حالي
گفتم:
چگونه‌اي؟ گفت در بند بي خيالي
گفتم: كه تازه تازه شعر وغزل چه داري ؟
گفتا: كه
مي‌سرايم شعر سپيد باري
گفتم: ز دولت عشق گفتا كه : كودتا شد
گفتم:
رقيب! گفتا: او نيز كله پا شد
گفتم: كجاست ليلي؟ مشغول دلربايي؟
گفتا: شده
ستاره در فيلم سينمايي
گفتم: بگو ز خالش، آن خال آتش افروز؟
گفتا: عمل نموده، ديروز يا پريروز
گفتم: بگو زمويش گفتا كه مش نموده
گفتم: بگو
ز يارش گفتا ولش نموده
گفتم: چرا؟ چگونه؟ عاقل شده است مجنون؟
گفتا: شديد
گشته معتاد گرد و افيون
گفتم: كجاست جمشيد؟ جام جهان نمايش؟
گفتا: خريده قسطي تلويزيون به جايش
گفتم: بگو زساقي حالا شده چه كاره؟
گفتا: شدست منشي در دفتر اداره
گفتم: بگو ز زاهد آن رهنماي منزل
گفتا: كه دست خود را بردار از سر دل
گفتم: ز ساربان گو با كاروان غم‌ها
گفتا: آژانس دارد با تور دور دنيا
گفتم: بگو ز محمل يا از كجاوه يادي
گفتا:
پژو، دوو، بنز يا گلف نوك مدادي
گفتم كه: قاصدت كو آن باد صبح شرقي
گفتا: كه جاي خود را داده به فاكس برقي
گفتم: بيا ز هدهد جوييم راه چاره
گفتا: به
جاي هدهد، ديش است و ماهواره
گفتم: سلام ما را باد صبا كجا برد؟
گفتا:
بلوکه کرده ديروز يا پريروز
گفتم: بگو ز مشك آهوي دشت زنگي
گفتا كه:
ادكلن شد در شيشه‌هاي رنگي
گفتم: سراغ داري ميخانه‌اي حسابي
گفت: آنچه
بود از دم گشته كبابي
گفتم: بيا دوتايي لب تر كنيم پنهان
گفتا: نمي‌هراسي
از چوب پاسبانان
گفتم: شراب نابي تو دست و پا نداري؟
گفتا: كه
جاش دارم وافور با نگاري
گفتم: بلند بوده موي تو آن زمان‌ها
گفتا: به
حبس بودم از ته زدند آنها
گفتم: شما و زندان حافظ مارو گرفتي؟
گفتا: نديده بودم هالو به اين خرفتي!
شعر شماره ی پنج
بر شکم صابون زده آماده سازیدش قشنگ
معده را از هر غذا و میوه ای عاری کنید
تا مفصل توی آن جشن عزیز و باشکوه
اس ام اس روز پدر ، نیمه شعبان ، عید غدیر ، عید قربان ، روز عرفه و روز مادر